مبلّغان بهائی برای ترویج مسلک خود، مدعی تمجید تولستوی از فرقه بهائیت می‌شوند. این در حالیست که در منابع مکتوب بهائیت، به عدم موفقیت در جذب این نویسنده مشهور اعتراف کرده‌اند
تشکیلات بهائی در مقاله‌ای که به مناسبت بزرگداشت پیامبرخوانده بهائیت (حسینعلی نوری ) منتشر کرد، از تعالیم حسینعلی بهاء سخن به میان آورد و به نقل تمجید برخی شخصیت‌های مشهور پیرامون فرقه بهائیت پرداخت. چنان که به نقل از تولستوی (نویسنده مشهور روسی متوفی 1910 م) آورده است:
«آئین بهائی دارای فلسفه بسیار عمیقی است که نسل حاضر از درک آن عاجز است… تعلیمات بهائی روح این عصر و به مقتضای نیاز بشر پدید آمده است… باید آموزه‌ها و قوانین بهائی را در جهان ترویج نمود و وحدت حقیقی را که اساس این دیانت است نشر داد».[1]
اما، تشکیلات بهائی برای تمایل تولستوی به فرقه خود، سندی ارائه نکرده و به صرف ادعا بسنده کرده است. این در حالیست که بر خلاف ادعای مبلّغین بهائی، منابع مکتوب این فرقه اعتراف دارند که تلاش بهائیان برای جذب تولستوی به بهائیت، بی‌ثمر مانده و به قول دکتر حبیب مؤید، سرانجام وی مخمود (افسرده و بی‌روح) گشت.[2] بنابراین، چگونه می‌توان پذیرفت شخصیتی که حتی بهائیان اعتراف دارند، تلاش‌هایشان برای جذب او ناکام ماند، به تمجید و ستایش بهائیت پرداخته باشد؟! آیا این دوگانگی، جز جز دروغ و درویی تشکیلات بهائیت، علّت دیگری دارد؟!همچنین ، نویسنده شهیر روسی لئون تولستوی در تاریخ ۱۵ مارس ۱۹۰۹ در پاسخ به نامه یاستایا پولیان مادری[۱] که برای مسلمان شدن فرزندانش با وی مشورت کرده، ضمن مقایسه و برشمردن امتیازات اسلام نسبت به مسیحیت به نکته جالب توجه ای اشاره می نماید
«… اینجانب نمی دانم که فرزندان شما دانش و دانستنی های مربوط به ادیان و به خصوص اسلام را تا حدی می دانند و یا اصلا اطلاعی از آن ندارند. جواب این پرسش هر چه باشد فرقی نمی کند، زیرا کتاب ها و منابعی هست که به فرزندان شما در هر چه بهتر شناختن ادیان و خصوصا اسلام یاری خواهد رساند. ولی فراموش نکنیم که بعضی از روشها وجود دارند که با نام اسلام و یا دین آمادگی کامل دارند تا انسانها را به راه های غلط رهنمون شوند، از این ها مثلاً یکی بهائیت است که ابتدا با نام اسلام در ایران ظهور کرده و بعدها به سرزمینهای آسیای صغیر آمده است و در آنجا بازوهای خود را تقویت نموده. بهائیت از نام بهاء الله که در عکا زندگی می کند گرفته شده است. این دین در ایران در سال ۱۸۹۲ – ۱۸۱۷ توسط میرزا حسین علی به وجود آمده است. این شخص در سال ۱۸۶۳ در بغداد و قبل از آن در تبریز ادعای پیغمبری و نبوت کرده است و به همین واسطه دولت ایران او را تبعید و او در امپراتوری عثمانی به زندگی خویش ادامه داده است. بعد از مرگ او پسرش عبدالبهاء ادامه دهنده راه پدر شده است. طریقت بهائيت بعدها تلاش کرده به صورت دین خود را نشان دهد .بهائیت از یهودیت و مسیحیت نیز نکته هایی را در بر گرفته است. بهائیان سعی می کنند در روز سه بار نماز بخوانند. کعبه را به عنوان قبله قبول ندارند و جایی را که بهاء الله در آن ساکن است به عنوان قبله پذیرفته اند دو کتاب مقدس دارند که به آنها اقتدا می کنند. یکی بیان و دیگری کتاب اقدس است. این باور، باطل است و از طرف کسی نباید مورد پذیرش قرار گیرد.
منبع:
تولستوی و محمد رسول الله ﷺ (نامه ای از تولستوی در مقایسه اسلام و مسیحیت) کتابخانه تاریخ اسلام و ایران، ۱۳۸۵/۱۱/۴؛ و همچنین ر.ک: کتاب محمد رسول الله ﷺ، لئون تولستوی، ترجمه عطا ابراهیمی راد، تهران: نشر ثالث، ۱۳۸۵
1]. به نقل از کانال‌های تبلیغی تشکیلات بهائیت.
[2]. حبیب مؤید، خاطرات حبیب، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 118 بدیع، 75.
