تبلیغ در تشکیلات سیاسی بهائیت ۱
تقیه و پنهانکاری
بهائیان دستور دارند تا در تبلیغ بهائی، تقیه و پنهانکاری بکنند:
منظور از «تقيه »، آن است كه گاه، انسان براى جلب محبت طرف مقابل، عقيده خود را مكتوم مى‌دارد، تا بتواند نظر او را براى همكارى در اهداف مشترک جلب كند.
بهاءالله در مائده آسمانی توضیح میدهد ک حکمت(تقیه) اساس دیانت و مدنیت بهایی ست. غیربهائیان اطفال مریض هستند و بهاییان درواقع بالغ و پزشکان معنوی هستند و باید به مقتضای حال مخاطب و زمان و مکان تبلیغ کنید. مثلا اگر کسی هنوز بهائی نشده، نباید درباره مقام الوهیت بهاءالله با او سخن بگویید بلکه ابتدا باید با اخلاق و رفتار خوب مردم را بهائی بکنید و بعدازآن از مقام الوهیت و ربوبیت بهاءالله ب آنها بگویید.
بهائیان دکترهای بالغ و دیگران مریضهای جاهل هستند و دکترها نباید همه چیز را به بچه های مریض بگویند بلکه باندازه ای ک مردم قبول میکنند باید بآنها گفت:
نصرت حق و تبلیغ امرش به حکمت و بیان بوده و خواهد بود و بیان هم باید باندازه هر نفسی ظاهر شود…شما اطبای معنوی هستید و حکمای حقیقی. ناس به مرضهای جهل و نادانی مبتلا هستند…لذا باید در اول امر بقدر وسعت صدر او با او تکلم نمود تا از مقام طفولیت برتیه بلوغ فائز شود
همه غیر بهائیان مثل بچه نادان هستند پس باید با زبان نرم آنها را بهائی کرد تا وقتی بالغ و بهائی شدند کم کم حقایق بهائی را بآنها گفت:
امروز تبلیغ امر الهی از اعظم اعمال بوده و هست و لکن به حکمتی…و از برای تبلیغ هم شرایطی در کتاب الهی نازل. اهل ارض بمثابه طفل مشاهده میشوند. باید به بیانات خفیفه لطیفه که بمثابه لبن(شیر) است در اول تکلم شود تا بایادی تربیت بحد بلوغ که مقام عرفان الله است فائز شوند
اگر آنچه را ک مخفی کردید آشکار کنید، غوغا ایجاد میشود:
اگر انسان به تمامه ظاهر نماید آنچه را که مستور است، ضوضاء(غوغا) بلند شود چه که مخالف است در صورت(در ظاهر) با آنچه در دست اهل صورت است
کل را به تبلیغ امر فرموده اند لکن این امر خطیر را معلق به حکمت نموده اند که مبادا ضوضاء عباد مرتفع شود و سبب تزلزل مستضعفین از عباد گردد. حال اگر مابین ناس به کلماتی که از اصغای(شنیدن) آن در اول امر سبب ضوضاء شود نطق نمیاد، این نزد حق مقبول نبوده و نیست…باید غیر بالغ را به حکمت و بیان و ما یقدر علی حمله تربیت نمود تا بمقام بلوغ برسد
طبیب روحانی باید بر هدایت نفوس سقیمه(مریض) بامراض باطنی قیام نماید
بیان باید به مشرب حضار و اقتضای وقت باشد
باید با غیربهائیان طرح دوستی بریزید و آنها را بهائی کنید:
اگر نفسی از احباء با نفسی از غافلین طرح دوستی و راستی اندازد و بکمال مهرابنی با او مجالست و معاشرت نماید البته کم کم آن شخص غافل را بیدار کند و آن نادان را دانا نماید
منابع: گلزلر تعالیم بهایی، امر و خلق
